مشرق- طبيعي است که خيلي ها حاج حسن شايانفر را نشناسند. انگار اصرارش بر همين بود که هميشه گمنام بماند. دفتر محقرش در طبقه دوم ساختمان کيهان با آن دکوراسيون قديمي و ساده و با نوري ملايم، اضافه مي شد به لبخند مليح او و همه اينها وقتي دلنشين مي شد که باب سخن را مي گشود و گفتني هايي را مي گفت که هميشه شنيدني و جالب بود.
در اين چد سال آنقدر در مطالعات و پژوهشهاي تاريخ انقلاب غرق شده بود که وقتي نام شخصي برده مي شد، کتابي حرف داشت براي گفتن. حافظه اش بي نظير بود و اخلاصش هم. هيچ وقت اين برتري ها باعث نمي شد که بادي به غبغبش بيفتد و مثلا جواب سلام کسي را بي لبخند و انرژي بدهد.
مطالعات پي گير و مستند او در تاريخ انقلاب و استفاده از ظرفيت هاي جوانان انقلابي براي به ثمر نشستن آنها، پاورقي هاي خواندني کيهان را به صفحات تاريخ انقلاب اضافه کرد در حالي که در هيچکدام از 35 جلد آن، ردي از نام و نشان او نبود. پيام فضلي نژاد با همه تيزهوشي ها و قلم روانش، يکي از رويش هاي او براي انقلاب بود. جوانان بسياري را به عرصه مطالعه و تحقيق رهنمون شد و حاصل کارشان را با پيگيري هايش به کتابهاي ماندگار نيمه پنهان تبديل کرد تا دشمن شناسي ايرانيان را ارتقا دهد.
البته بي شک خدمات او به انقلاب و نظام تا وقتي که زنده است، براي ما آشکار نمي شود ولي آنچه وظيفه امروز ماست، دعا براي اوست. حالا او از فشار کار و فعاليت هاي شبانه روزي، بي رمق در گوشه اي از بيمارستان خوابيده است و از دردي رنج مي برد که يکباره تمام وجودش را فرا گرفته.
حالا بيش از هر چيز مظلوميت و گمنامي او دل دوستانش را مي سوزاند چرا که خيلي از علاقمندان آثار او در کيهان نمي دانند که حاج حسن شايانفر به دعاي آنها و خواست الهي است که دوباره از تخت بيمارستان برخواهد خواست و به دفترش خواهد رفت و دوباره خواهد نوشت که بر خميني کبير و انقلاب جاودانش چه گذشت. او دوباره بر پاهاي استوارش خواهد ايستاد و طبق قولي که داده بود، تا 5 سال آينده، 25 جلد ديگر از نيمه هاي پنهان را به فرهنگ انقلاب تقديم خواهد کرد.
او نيازمند دعاي ما نيست! ما نيازمند محققان دلسوزي چون اوييم تا تلاشهايشان، چراغ راه ما و آيندگان شود...

ميثم رشيدي مهرآبادي